Jego nie zamurują żadne klimaty… „Czteroletni Festiwal to w sumie 25 tysięcy metrów kwadratowych wystaw” – podaje w swoim felietonie „Mnie nie zamurują żadne klimaty” Festiwalu Miasto Gwiazd – Artur Krajewski. Taka pokaźna próbka twórczości dzisiejszych artystów daje mi jako widzowi materiał do poważnej refleksji nad kondycją współczesnej sztuki. Refleksji o tyleż gorzkiej, że sama w jakimś sensie czując się artystą, chciałabym, aby sztuka była ważną częścią życia każdego człowieka.
Patrząc na prace wystawione na zeszłorocznym Festiwalu, zauważam dwie tendencje w sztuce, każdą równie bolesną w swej skrajności: mamy obecnie do czynienia ze sztuką bardzo zaangażowaną, bardzo polityczną, bardzo mimetyczną i obrzydzająco „aktualną” lub też ze sztuką samą dla siebie, sztuką zamkniętą na odbiorcę, kompletnie nie znajdującą kontekstu w rzeczywistości. Zatraciliśmy sztukę w rozumieniu klasycznym – pojmowaną jako kunszt, jako umiejętność przestrzegania pewnych reguł. Zresztą nie jest to zjawisko stricte współczesne, prawdopodobnie bowiem żaden wybitny artysta, który kiedykolwiek tworzył, nie zostałby nazwany geniuszem, gdyby nie przekroczył jakiejś reguły, gdyby nie był odkrywczy. Tym niemniej, artyści naszych czasów nie przekraczają granic, aby doskonalić sztukę, by stworzyć nowe reguły, które spowodują, że sztuka stanie się ich horacjańskim ponadczasowym pomnikiem. Artyści naszych czasów przekraczają granice, po to, aby zostały przekroczone – i to jest sztuką współczesną.
Użytkownicy 
