Przeczytałam ostatnio słodko-gorzki tekst o kulturze, udostępniony na facebooku przez Jacka Poniedziałka. Pomyślałam, że światełko w tunelu jest, ale droga do niego jeszcze długa i żmudna.

Czasem wydaje się człowiekowi, że głupiej już nie można, że kolejny szczyt, a raczej dno zostało osiągnięte. Aż tu nagle słyszymy spod spodu, spod tego dna nieśmiałe... puk... puk. Tak, tak, pod dnem też jest życie, też są tam ludzie, którzy nic innego nie robią tylko kombinują jak by tu wymyślić coś niezbyt mądrego. I oczywiście „sukces” goni „sukces”.

Na wstępie chciałbym Państwa serdecznie przywitać i tym samym zadać kłam obiegowej opinii o mojej przedwczesnej „śmierci politycznej”. Tym razem dzięki gościnności redakcji Radia Żyrardów i już nie jako poseł, ale dziekan WSRL, będę miał zaszczyt rozmawiać z Państwem na różne ważne tematy. Mam nadzieję, że ta forma komunikacji będzie doskonałą okazją do wymiany poglądów oraz przyniesie nam satysfakcję i wymierne korzyści.

Szanowni Czytelnicy, Szanowni Mieszkańcy Miasta Żyrardowa, Szanowni Wolontariusze Festiwalu,
Szanowni Radni Miejscy i Powiatowi!

Jako mieszkaniec Żyrardowa, artysta, nauczyciel i budowniczy M{i}aSTO/a Gwiazd oddaję Wam te kilka zdań związanych z historią tegoż dzieła, jak i jego wpływu na nasze ukochane miasto. Jestem, byłem i zawsze będę piewcą tej czerwonej cegły, tej wizji miasta, którą wymyśliłem i od długiego czasu - czyli początku lat 90 - z wielką pasją dzieliłem się nią zarażając każdego z kim miałem kontakt. Żyrardów - miasto kultury i sztuki, galerii i festiwali, niejednokrotnie opisywanych przeze mnie, i „rewitalizowanych“ w moich publikacjach. Ci, którzy mnie znają, wiedzą dobrze o czym teraz piszę, a czego - z wrodzonej skromności - nie wypada mi tutaj szczegółowo nagłaśniać...